Surinamers vaak kritisch op Nederland maar kiezen zelden voor terugkeer

reizen schiphol paspoort

Ik zie het maar al te vaak. Mensen van Surinaamse komaf die in Nederland wonen en zich dagelijks beklagen over alles wat met Nederland te maken heeft.

Alles is er zogenaamd kil, hard, racistisch en koud. En toch… ze blijven. Ze maken geen aanstalten om terug te keren naar Suriname.

Ze bouwen hun leven in Europa op. Ze werken er, krijgen hun AOW, hun kinderen groeien op in dit systeem waar ze zo’n afkeer van zeggen te hebben.

Laatst nog een voorbeeld. Een bekende Hindostaans-Surinaamse columniste, afgestudeerd aan de Erasmus Universiteit. Geboren in Paramaribo. Maar je zou denken dat Nederland haar iets vreselijks heeft aangedaan.

Elk stuk dat ze schrijft zit vol kritiek op Nederlanders, op hun gedrag, op hun manier van denken. Er gaat geen dag voorbij of ze spuugt haar gal.

Maar wat ze nooit zegt: hoe haar leven eruit zou hebben gezien zonder dat EU-paspoort. Zonder toegang tot Nederlandse zorg, onderwijs, veiligheid en stabiliteit.

Zij is niet de enige. Er zijn er meer zoals haar. En eerlijk is eerlijk, het is een vorm van ondankbaarheid. Een teken dat sommigen niet beseffen hoe bevoorrecht ze zijn.

Ze klagen over het land dat hen kansen gaf, zonder erbij stil te staan wat die kansen betekenen.

Als Nederland zó ondragelijk is, waarom dan blijven? Niemand houdt je tegen. Er is geen muur. Er is geen verbod. Ga terug.

Lever dat paspoort in. Maar wees eerlijk. Het is makkelijk om kritiek te leveren als je wél profiteert van alles wat datzelfde land je biedt.

Wie zich hierin herkent, zou zich moeten afvragen of het niet tijd is om de spiegel op te zoeken in plaats van de microfoon.