Toen ik tijdens mijn stageperiode als verpleegkunde in een bekend ziekenhuis in Paramaribo werkte, maakte ik voor de eerste keer in mijn carrière de hartverscheurende ervaring mee van het overlijden van een patiënt.
Ik kan me nog helder voor de geest halen hoe zwaar deze periode voor mij was, ondanks dit een ruime tijd geleden plaatsvond.
De patiënt, vanaf het moment dat hij binnenkwam, liet al blijken dat hij zich bewust was van de ernst van zijn situatie. Zijn toestand was alarmerend slecht.
Ik herinner me nog goed dat het buiten een regenachtige dag was. De patiënt begon ademhalingspauzes te ervaren, die elke keer enkele seconden duurden. Met elke ademhaling leek zijn leven te vervagen.
Toen zag ik in zijn ogen het onmiskenbare teken dat hij was heengegaan. Kort daarna bevestigde de binnenkomende arts wat ik reeds in mijn hart voelde: de patiënt was overleden.
Voor deze ervaring had ik al eerder overledenen gezien, maar het direct meemaken van het overlijden van een patiënt was een geheel nieuwe en diepgaande ervaring.
Het gewicht van die ervaring daalde pas echt op mij neer toen ik in de auto zat op weg naar huis en barstte ik in tranen uit.
Thuis was de rust niet te vinden die ik zo hard nodig had. Slapen leek onmogelijk, terwijl mijn gedachten maar bleven malen.
Het was een keerpunt in mijn carrière en leven. Het leerde mij over de kwetsbaarheid van het menselijk bestaan, maar ook over de sterkte die we als zorgverleners moeten opbrengen.
Dit moment, hoe zwaar ook, heeft mij gevormd tot de verpleegkundige die ik vandaag de dag ben.
Het is een herinnering die ik draag, een herinnering die me eraan herinnert waarom ik koos voor dit nobele beroep.
Foto ter illustratie.
‘Zaira’
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor vragen of meer informatie kunt u contact opnemen via info@gfcnieuws.com.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
