De recente ratificatie van vier belangrijke verdragen van de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) door Suriname lijkt op het eerste gezicht een overwinning voor sociale rechtvaardigheid. Maar onder de oppervlakte is er weinig reden tot vreugde.
De dagelijkse praktijk in Suriname toont een hardnekkige schending van ambtenarenrechten en een gebrek aan daadwerkelijke toewijding aan de principes van de ILO.
Een schrijnende praktijk
Ambtenaren worden geconfronteerd met een realiteit die haaks staat op de gevierde ILO-ratificaties:
Jarenlange wachttijden op bevorderingen: Velen werken al jaren zonder promotie, ondanks dat zij daar recht op hebben. Deze vertragingen veroorzaken niet alleen frustratie, maar ook financiële onzekerheid.
Werken zonder salaris: Het is onacceptabel dat ambtenaren maandenlang werken zonder betaald te worden. Dit is een directe schending van de arbeidsrechten die Suriname naar verluidt onderschrijft.
Politieke rancune: Ambtenaren worden uit rancune door opeenvolgende regeringen thuisgezet, zonder zicht op compensatie of gerechtigheid.
Hoe kan een regering zich beroemen op sociale rechtvaardigheid terwijl deze praktijken onverminderd doorgaan?
De ratificatie van de vier verdragen is zonder twijfel een belangrijke stap op papier. Maar ratificatie alleen is niet voldoende. Het vereist concrete acties en een diepgaande inzet om de rechten van werknemers te beschermen. Tot nu toe ontbreekt deze inzet volledig.
De regering lijkt de ratificatie vooral te gebruiken als een PR-instrument om internationaal prestige te winnen, terwijl ze nalaat om binnenlands te zorgen voor naleving van dezelfde principes die de ILO uitdraagt.
Rechten versus realiteit
De Internationale Arbeidsorganisatie benadrukt het belang van eerlijke behandeling van werknemers, gelijke kansen en sociale rechtvaardigheid. Maar hoe rijmt dit met de realiteit in Suriname?
Het negeren van promoties, het achterhouden van salarissen en het marginaliseren van ambtenaren door politieke rancune druist in tegen de basisprincipes van deze verdragen.
Bovendien is het gebrek aan een duidelijke strategie voor implementatie van de ILO-verdragen een zorgwekkend signaal. Zonder effectieve handhaving blijven de verdragen niets meer dan een papieren belofte.
Ambtenaren als slachtoffers van het systeem
De ambtenaren in Suriname betalen de prijs voor politieke onwil en inefficiëntie. De onzekerheid en frustratie onder deze groep groeit, terwijl zij de ruggengraat vormen van de publieke dienstverlening.
De regering kan zich niet blijven verschuilen achter internationale ratificaties zonder verantwoordelijkheid te nemen voor de praktijk in eigen land.
De ratificatie van de vier ILO-verdragen zou een mijlpaal kunnen zijn, maar alleen als de regering deze verdragen vertaalt naar concrete verbeteringen voor haar ambtenaren.
Tot die tijd blijven deze verdragen niets meer dan een façade.
Bihari T.
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor vragen of meer informatie kunt u contact opnemen via info@gfcnieuws.com.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
