INGEZONDEN– Voor de zoveelste keer probeer ik regeringsleiders te benaderen. Hun lijfwachten verzinnen allerlei smoesjes en verhinderen dat je contact maakt.
Het is zeer moeilijk en wordt je extra moeilijk gemaakt. Wanneer je bidt, bid je tot God, waar er altijd toegang is. Maar bij zulke mensen is er geen toegang mogelijk.
Dit geldt ook bij het kabinet. Je vult een formulier in en later wordt het in de prullenbak gegooid. Klaar is kees. Afgelopen. Want je wordt niet belangrijk geacht.
Hoe komt het dat de gemiddelde burger geen toegang kan krijgen tot een volksvertegenwoordiger? Is de weg zo moeilijk om in contact te komen met een “hoge” persoon? Moet je jezelf speciaal verlagen om iets gedaan te krijgen?
Moet je politiek georiënteerd zijn om aan een stukje grond te komen dat zo onbetaalbaar is geworden? Vanwaar deze obsessies? Alles is wachten in Suriname.
Op het moment dat je je grondpapieren in orde moet krijgen, is het wachten. Waarop moeten wij wachten?
Wachten is inherent aan luiheid, inefficiëntie en ineffectiviteit. Wanneer er grote stapels formulieren op tafel liggen, is dat het resultaat van vertragingen en opeenstapeling van luiheid, waarbij andere volksbelangen verschuiven naar wat niet winstgevend voor hen kan zijn.
Ik ga naar de Nationale Assemblee en elke dag hoor je dat zij of op vakantie zijn, of te druk, of niet bereikbaar, of dat er een of ander snel verzonnen smoesje is.
Suniel Rampadarath, MSc.
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor vragen of meer informatie kunt u contact opnemen via info@gfcnieuws.com.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
