Dubbele standaarden: Kritiek onder Bouterse, stilte onder Santokhi

De koers in Suriname is sinds het aantreden van de huidige regering op hol geslagen en schommelt inmiddels rond de SRD 37, met vooruitzichten om de SRD 40 en mogelijk zelfs SRD 50 te bereiken tegen de verkiezingen.

Dit is een enorme stijging vergeleken met de koers van ongeveer SRD 7 per USD die de regering Bouterse achterliet.

Opvallend is dat de VHP, die onder Bouterse en zijn NDP nog fel kritiek leverde op koersschommelingen, nu nauwelijks woorden vuil maakt aan deze verontrustende ontwikkeling.

Het zwijgen van de VHP en hun aanhangers roept de vraag op: waar is de verantwoording gebleven die zij destijds zo luidruchtig opeisten?

Dubbele standaarden: Kritiek onder Bouterse, stilte onder Santokhi

Tijdens de regering Bouterse stond de koers van de Surinaamse dollar centraal in het politieke debat, met VHP’ers die niet terugdeinsden om kritiek te leveren op het monetaire beleid.

Deze verontwaardiging was terecht: de koersstijging beïnvloedt de koopkracht, verhoogt de prijzen van geïmporteerde goederen en legt een zware druk op de gemiddelde burger.

Toen de koers in die tijd opliep, stelde de VHP de regering- Bouterse verantwoordelijk en eiste het actie. Nu, met de koers op recordhoogte, blijft het stil aan hun kant. De partij lijkt zich te verschuilen achter excuses en technische verklaringen zonder concrete oplossingen of verantwoording te nemen.

Deze dubbelzinnige houding wekt de indruk van politieke opportunisme: het gebruik van economische problemen om een politieke tegenstander aan te vallen, terwijl ze zelf weinig bereidheid tonen om soortgelijke problemen aan te pakken wanneer ze de touwtjes in handen hebben.

De VHP laat hiermee zien dat kritiek leveren veel gemakkelijker is dan verantwoordelijkheid nemen voor het stabiliseren van de economie.

Lege portemonnees en onzekerheid

De huidige koersstijging heeft een directe impact op de dagelijkse realiteit van de burger. Waar de stijgende koers tijdens de Bouterse-periode al druk veroorzaakte, zijn de huidige kosten van levensonderhoud nog veel ondraaglijker.

Producten en basisbehoeften worden steeds duurder, terwijl salarissen vaak niet meestijgen met de inflatie. De situatie legt een zware last op de meest kwetsbaren in de samenleving, die afhankelijk zijn van betaalbare voedselprijzen en primaire levensbehoeften.

Wat de burger nu nodig heeft, is niet alleen een verklaring over wat de oorzaken van de koersstijging zouden kunnen zijn, maar een duidelijk actieplan met concrete stappen om de koers te stabiliseren en de inflatie tegen te gaan.

In plaats van te blijven wijzen naar externe factoren of de schuld te leggen bij de vorige regering, zou de VHP-regering moeten laten zien dat zij in staat is om deze crisis aan te pakken.

Het uitblijven van een duidelijke verklaring of actieplan wekt wantrouwen. Terwijl de VHP vroeger duidelijk en fel naar buiten trad om verantwoordelijkheid op te eisen van hun voorgangers, ontbreekt nu iedere vorm van open communicatie over hun eigen aanpak. Het vertrouwen van het publiek wordt hierdoor ernstig geschaad.

Burgers vragen zich af: heeft de huidige regering überhaupt wel een strategie om de koers en de inflatie onder controle te krijgen, of kijkt men lijdzaam toe in de hoop dat de situatie zichzelf oplost?

Deze passiviteit en het gebrek aan transparantie zijn schadelijk, niet alleen voor de economie, maar ook voor het politieke klimaat.

Door geen helder standpunt in te nemen, riskeert de VHP niet alleen het verlies van het vertrouwen van de burger, maar zet zij ook de deur open voor speculatie en geruchten. Dat werkt politieke instabiliteit in de hand, wat de economische situatie verder kan verergeren.

De VHP kan zich niet langer verschuilen achter de fouten van de vorige regering, want uiteindelijk zijn zij nu aan zet. Het is hun taak om de beloftes van economische stabiliteit en vooruitgang waar te maken.

Blijven zwijgen en passief afwachten zal niet langer geaccepteerd worden door een bevolking die dagelijks de gevolgen van deze economische crisis ervaart.

Als de VHP echt de partij van het volk wil zijn, is het tijd om te handelen. De koers zal niet vanzelf dalen, en inflatie zal niet plotseling verdwijnen zonder ingrijpende beleidswijzigingen.

De burgers van Suriname verdienen leiders die bereid zijn verantwoordelijkheid te nemen, ook wanneer de realiteit tegenvalt. Stilzwijgen, uitstellen of de schuld bij anderen leggen, zullen de problemen niet oplossen – alleen eerlijkheid en doortastend beleid kunnen dat wel.

De VHP moet nu laten zien dat ze in staat is om de crisis onder controle te krijgen, net zoals ze beweerden dat ze konden toen ze in de oppositie zaten. Dat is wat Suriname nu nodig heeft: actie en verantwoording, niet stilte en excuses.

J. Kerto