INGEZONDEN– Opvoeden is niet gemakkelijk.
Door een combinatie van verschillende (risico)factoren zoals problemen van ouders zelf, het moeilijk kunnen omgaan met problemen van het kind en/of moeilijke leefomstandigheden van een gezin, kunnen opvoedproblemen ontstaan die zo ernstig zijn dat ze kindermishandeling tot gevolg hebben.
In Suriname zijn wij bekend met de zogenaamde pedagogische of corrigerende tik. Maar hoe effectief is die? Naar mijn mening hoeft het helemaal niet te gebeuren. Ik denk dat een tik op lange termijn meer kwaad dan goed doet. Praten, daar moeten wij naartoe.
Men zegt dat de kinderen mondiger worden. Ik vind dat als het verbale steeds beter en eerder ontwikkeld bij kinderen, ouders ze ook verbaal kunnen bereiken en corrigeren zonder een tik toe te passen. Door duidelijke communicatie begrijpen kinderen sneller en beter wat wordt uitgelegd.
BEKIJK OOK MEER GFC NIEUWS: Gezonde vader-dochterrelaties bestaan wel
Ik denk ook nog dat er veel Surinamers zijn die zeggen “ik heb ‘t ook gehad en ‘t heeft gewerkt bij mij” en “een kleine tik is nog niet zo erg als mishandeling”, maar daar begint ‘t eigenlijk bij.
De eerste keer heb je geslagen en het heeft “gewerkt”, maar na tien keer werkt die corrigerende tik niet meer en ga je steeds harder slaan tot het uiteindelijk overgaat tot mishandeling zonder dat de ouders dat misschien door hebben.
De oplossing voor Suriname… Ik denk dat er alvast duidelijk bij de wet gedefinieerd moet worden wat kindermishandeling voor ons in Suriname is. Werken met een algemene definitie is niet specifiek genoeg, omdat wij een andere cultuur hebben.
In Suriname zien we dat een corrigerende tik wel sociaal geaccepteerd is. In Suriname is een corrigerende tik dus geen vorm van kindermishandeling. Dit moet allemaal verder onderzocht en besproken worden.
Verder moeten er verplichte cursussen komen voor koppels die een kind verwachten, zodat deze een beetje beginnen te proeven wat opvoeding inhoudt en hoe ze om kunnen gaan met uitdagingen tijdens de opvoeding.
Het is belangrijk dat ze weten waar zij hulp kunnen zoeken, in plaats van hun frustraties te uiten op het kind. Het signaleren van kindermishandeling moet ook beter aangepakt worden.
Er moeten protocollen worden geschreven voor het doorverwijzen; vooral op de scholen. Een kind besteedt heel veel tijd van zijn/haar leven op de scholen.
De docenten zien als eerst als er iets aan de hand is en moeten dus ook het recht krijgen om te kunnen doorverwijzen voor professionele hulp. Het hoeft dan niet alleen via de huisarts.
Als laatst denk ik dat er ook nog een multi-level aanpak moet komen, waarbij de regering een hoofdrol heeft bij het bij elkaar brengen van alle actoren die een rol hierin hebben.
Maatschappelijk werkers, artsen, NGO’s, scholen, de politie enzovoort. We moeten allemaal aan tafel gaan zodat we gezamenlijk op een lijn zijn en structurele/systematische aanpak kunnen bespreken.
D. Alvares
Publicatie van ingezonden stukken houdt niet in dat de redactie het eens is met de inhoud. Wenst ook u een ingezonden stuk te publiceren? Mail dit naar redactiegfc@gmail.com
Jennifer Atmo is de hoofdredacteur bij GFC Nieuws. Ze beschrijft zichzelf als een echte Surinamekenner en heeft een passie voor lifestyle en entertainment-onderwerpen. Buiten haar rol in de media is Atmo tevens de voorzitster van KIVC, een organisatie die zich inzet voor maatschappelijke zaken.
Voor contact: jennifer@gfcnieuws.com
