Artsen in Suriname zijn gevoelloos en hebben dus geen verdriet als patiënt komt te overlijden?

dokter arts ziekenhuis

INGEZONDEN- DISCLAIMER: PUBLICATIE VAN INGEZONDEN STUKKEN HOUDT NIET IN DAT DE REDACTIE HET EENS IS MET DE INHOUD

Het wordt vaak beweert door personen in Suriname die hun arts bezoeken en niet tevreden zijn met de behandeling of het resultaat.

Doktoren in ons land zouden over het algemeen geen droevige gevoelens krijgen wanneer hun patiënten komen te overlijden.

Ook al gaat het om een jong mens die nog in de bloei van zijn of haar leven was. Zij zouden er warm noch koud van worden.

Maar klopt dat wel? Is het geen generaliserende bewering?

Niet lang terug sprak ik een arts over dit onderwerp. Hij geeft toe dat hij niet bij elk overlijdensgeval verdriet krijgt en het dood gaan van de ander hem niet zo zwaar raakt.

Hij weet mij te verzekeren dat het bij zijn collegae, vooral die al veel jaren actief zijn, exact hetzelfde is.

Het is begrijpelijk. Je kunt als arts niet bij elk sterfgeval van streek raken. Dat zou voor medici geestelijk veel te belastend worden en zouden ze niet meer geschikt zijn om het zware werk te doen.

Zij raken op een gegeven moment een beetje immuun voor alle ellende rondom ziekte en de dood.

Maar, zo zegt hij, er zijn wel degelijk cases die hen aangrijpen. Daar zijn ze mens voor. In enkele gevallen waarbij kinderen en jonge mensen het leven laten, krijgen veel doktoren wel degelijk een stevige brok in de keel.

Om dus te stellen dat onze artsen in Suriname gevoelloos zijn is waarschijnlijk dus niet terecht. Er wordt een verkeerd beeld gecreëerd.

Elke dokter, waar ook ter wereld, zal toch een gedeelte van zijn emoties moeten uitschakelen om het werk naar behoren te kunnen doen.

Maar in bijzondere gevallen, als er bijvoorbeeld een hechte band was, bij kinderen en jongvolwassenen, komen er welzeker momenten waarop ook de meest geharde arts een traantje moet laten of geëmotioneerd raakt om het overlijden van zijn of haar patiënt.

Foto ter illustratie.

R. Pinas

DISCLAIMER: PUBLICATIE VAN INGEZONDEN STUKKEN HOUDT NIET IN DAT DE REDACTIE HET EENS IS MET DE INHOUD