Het is een patroon dat zich keer op keer herhaalt: een Surinaamse artiest of sporter werkt jarenlang keihard aan zijn of haar carrière, maar krijgt pas echte erkenning zodra Nederland hen ontdekt.
Alsof talent pas telt wanneer het door westerse ogen wordt bevestigd.
Kijk naar artiesten als Kenny B of sporters als Ryan Babel. Ze waren al bezig, al aan het bouwen, maar pas toen ze in Nederland doorbraken, begon men in Suriname ineens trots te verkondigen: “Hij is één van ons.” Waarom moest Nederland daar eerst toestemming voor geven?
Het is pijnlijk om te zien hoe Suriname zelf niet altijd zijn talenten koestert. Jongeren met ambitie krijgen nauwelijks steun.
Labels, sponsors en media kijken vaak de andere kant op, totdat Nederland ze oppikt.
Pas dan verandert de toon. Ineens wordt een artiest overal gedraaid, plotseling wil iedereen met de sporter op de foto. Maar waar was die support toen ze nog vochten om een kans?
Dit gebrek aan vroege erkenning doet ons als samenleving tekort. We wachten op validatie van buitenaf in plaats van ons eigen talent direct te omarmen.
Hoeveel Surinaamse sterren blijven onopgemerkt omdat ze nooit de kans krijgen die ze in Nederland wél zouden krijgen?
Het wordt tijd dat we onze eigen helden al waarderen voordat ze elders worden ontdekt.
Patricia Wong is lifestyledeskundige en trendwatcher, verbonden aan GFC Nieuws.
Ze analyseert Surinaamse gewoonten en vergelijkt deze met internationale trends op het gebied van beauty, mode, voeding, culinair en reizen.
Met haar expertise biedt ze unieke inzichten in hoe de lokale levensstijl zich verhoudt tot mondiale ontwikkelingen.
Voor contact: patricia@gfcnieuws.com of direct via WhatsApp.
