Surinaamse economen moeten erkennen dat Santokhi en het IMF de enige juiste weg volgen

President Chan Santokhi heeft met vastberadenheid en visie het roer overgenomen om Suriname’s economie weer op de rails te krijgen.

Zijn beleid is nauw afgestemd op de richtlijnen van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), een instelling met een bewezen staat van dienst in het herstellen van economische stabiliteit wereldwijd.

Het IMF is geen willekeurige organisatie; het is een samenwerkingsverband van 191 landen, opgericht om mondiale monetaire samenwerking te bevorderen en financiële stabiliteit te waarborgen.

De professionals binnen het IMF zijn hooggekwalificeerde experts met diepgaande kennis en ervaring in macro-economisch beleid, financiële markten en structurele hervormingen.

Hun expertise heeft bijgedragen aan succesvolle economische transformaties in diverse landen.

Een treffend voorbeeld is Servië, dat in 2018 met succes een driejarig IMF-programma afrondde.

Dankzij strikte naleving van het hervormingsplan overtrof Servië de gestelde doelen, wat resulteerde in hernieuwde groei, stijgende investeringen en toenemende werkgelegenheid.

Dit toont aan dat het volgen van IMF-richtlijnen kan leiden tot duurzame economische vooruitgang.

In Suriname zien we al positieve signalen van economische stabilisatie en zelfs vooruitgang.

Het IMF heeft onlangs bevestigd dat het door Suriname ontwikkelde economisch herstelprogramma op schema ligt, met verbeteringen in zowel de fiscale als de externe balans.

Deze vooruitgang is een direct gevolg van de moedige en noodzakelijke hervormingen die door president Santokhi zijn doorgevoerd, in lijn met IMF-adviezen.

Het is misplaatst en arrogant om te veronderstellen dat Surinaamse economen zonder dezelfde middelen en wereldwijde ervaring het beter zouden weten dan het IMF.

De successen die de organisatie wereldwijd heeft behaald getuigen van hun diepgaande inzicht en effectieve strategieën.

Santokhi verdient lof voor zijn bereidheid om samen te werken met deze internationale experts en impopulaire maar hoognodige maatregelen te nemen voor het welzijn van Suriname op de lange termijn.

In plaats van kritiek te leveren vanuit een beperkte visie, zouden we de inspanningen van Santokhi en het IMF moeten erkennen en ondersteunen.

Hun gezamenlijke aanpak biedt de beste kans op een stabiele en welvarende toekomst voor Suriname. Wie denkt het beter te weten dan het IMF en Santokhi bewijst zijn eigen onkunde.

S. Tewari