In de Surinaamse samenleving is er een verontrustende trend gaande waarbij prominente figuren—van politici en influencers tot geestelijke leiders—zich schuldig maken aan gedrag dat haaks staat op de normen en waarden die zij zogenaamd uitdragen.
Deze figuren, die vaak op het voetstuk van moraliteit worden geplaatst, worden keer op keer betrapt op dubieuze acties, maar weten vrijwel altijd te ontsnappen aan de gevolgen van hun daden.
Het probleem ligt dieper dan alleen het individuele gedrag van deze zogenoemde leiders. Het heeft te maken met onze cultuur van vergoelijking en vergoelijken.
Wanneer een publieke figuur in de fout gaat, of het nu gaat om een politicus die zich schuldig maakt aan corruptie of een influencer die zijn of haar geloofwaardigheid verliest door schandalig gedrag, lijkt de Surinaamse samenleving vaak bereid hen zonder al te veel consequenties te omarmen.
We zien dit zelfs terug bij pastors en andere geestelijke leiders die leden van hun gemeente hebben misbruikt, maar toch hun aanhang behouden. Deze daders worden vaak neergezet als slachtoffers van de omstandigheden, terwijl de echte slachtoffers onzichtbaar blijven.
Neem de prominente figuren die zichzelf opwerpen als morele stemmen van de samenleving. Zij roepen mensen op om zich te verzetten tegen onrecht en corruptie, maar blijken zelf schuldig te zijn aan dezelfde praktijken.
Zodra ze door de mand vallen, komen de excuses en zelfrechtvaardigingen. In plaats van verantwoordelijkheid te nemen, wordt ons gevraagd medelijden te tonen: “We weten niet wat zij hebben meegemaakt,” klinkt het vaak.
Deze houding is giftig voor een samenleving die zich wil ontwikkelen en de strijd tegen corruptie en misbruik serieus wil nemen.
Wat we zien is geen onschuldige ‘fout’ die met een simpele verontschuldiging kan worden afgedaan. Deze figuren richten bewust schade aan, vaak bij degenen die hen vertrouwen.
En zelfs als de maskers afvallen, hebben ze nog het lef om hun slachtoffers te kleineren, alsof zij degenen zijn die onrecht is aangedaan.
Hun schaamteloze tweezijdigheid is tekenend voor de manier waarop macht en invloed in Suriname worden misbruikt.
De vraag is: waarom laten we dit keer op keer gebeuren? Waarom zijn wij als samenleving zo snel geneigd om dergelijke schandalen onder het tapijt te vegen?
Is het omdat we zelf niet beter verwachten van onze leiders, of omdat we zo gewend zijn geraakt aan het misbruik van vertrouwen dat we het zijn gaan normaliseren?
Feit blijft dat er in Suriname een cultuur bestaat waarin publieke figuren zich boven de wet en moraal wanen.
De schaamteloze tweezijdigheid van deze zogenaamde influencers en leiders heeft niet alleen invloed op hun directe slachtoffers, maar op de integriteit van onze samenleving als geheel.
Totdat we als gemeenschap leren om deze figuren echt ter verantwoording te roepen, zullen we blijven vastzitten in een cyclus van misbruik, verraad en vergoelijking.
Het is tijd dat we stoppen met het vergeven van dit soort gedrag en beginnen met het eisen van echte verantwoordelijkheid van degenen die ons beloven te leiden.
D.M.S.
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor vragen of meer informatie kunt u contact opnemen via info@gfcnieuws.com.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
