De harde realiteit van onderwijs in het Surinaamse binnenland

Het is een wrang feit dat de ontwikkeling van onderwijs in het binnenland van Suriname nog steeds achterblijft, ondanks herhaalde beloftes van de overheid.

Terwijl de bewoners van deze regio’s al jarenlang schreeuwen om aandacht, lijken hun stemmen systematisch genegeerd te worden.

Enkel tijdens de regeerperiode van Desi Bouterse zijn er merkbare stappen gezet in de richting van scholenbouw en onderwijstoegang in het binnenland.

Maar nu, jaren later, is de realiteit teleurstellend: een gebrek aan consistentie en doorzettingsvermogen in beleid heeft ervoor gezorgd dat de potentie van deze gemeenschappen onbenut blijft.

Hoewel de stappen die onder Bouterse zijn gezet – zoals de bouw van scholen en de verbetering van faciliteiten – hoop brachten voor deze gemeenschappen, blijft het onderhoud van deze infrastructuur en de uitbreiding ervan in de recente jaren achterwege.

Scholen hebben vaak te kampen met een tekort aan leerkrachten, lesmateriaal en basisvoorzieningen zoals elektriciteit en internet.

De beperkte bereikbaarheid van onderwijs heeft als gevolg dat kinderen in het binnenland minder kansen krijgen dan hun stadsgenoten, wat leidt tot een vicieuze cirkel van armoede en gebrek aan ontwikkeling.

De potentie van de gemeenschappen in het binnenland is groot. Jongeren in deze regio’s beschikken over een rijke culturele achtergrond en zouden een belangrijke rol kunnen spelen in de toekomstige ontwikkeling van het land.

Echter, zonder een degelijk onderwijssysteem worden ze verhinderd om bij te dragen aan de samenleving en hun eigen dromen waar te maken.

Het is niet verwonderlijk dat deze gemeenschappen zich achtergesteld voelen – zij hebben jarenlang geduld getoond en zijn keer op keer teleurgesteld door de overheid.

Het gebrek aan beleidscontinuïteit

Een van de grootste problemen lijkt het gebrek aan continuïteit in beleid te zijn. Waar de regering-Bouterse een forse stap zette naar scholenbouw in het binnenland, lijkt het huidige beleid deze inspanningen nauwelijks voort te zetten.

Onderwijs in het binnenland wordt vaak niet gezien als een topprioriteit, ondanks dat de bewoners evenveel recht hebben op kwalitatief onderwijs als iedereen in de rest van het land.

Deze schijnbare desinteresse vanuit de overheid draagt bij aan de achterstelling van de gemeenschappen en versterkt het gevoel dat zij er niet toe doen.

Het is duidelijk dat er dringend actie nodig is om het onderwijs in het binnenland weer op de kaart te zetten. Dit betekent niet alleen meer scholen bouwen, maar ook zorgen voor goed opgeleide leerkrachten, passende lesmethoden, digitale toegang en degelijke infrastructuur.

Verder moeten er specifieke beleidsmaatregelen komen die gericht zijn op de behoeften van deze gemeenschappen, waarbij hun culturele identiteit gerespecteerd wordt en hun potentie ten volle benut kan worden.

De regering moet erkennen dat onderwijs de sleutel is tot de ontwikkeling van elk land – en dat dit ook geldt voor het binnenland van Suriname. De gemeenschappen daar verdienen dezelfde kansen op succes als de rest van het land.

Ben M.D.