Sinds het aantreden van de regering-Santokhi in 2020 worden we overspoeld met aankondigingen van nieuwe presidentiële en ministeriële commissies.
De laatste toevoeging aan deze schijnbare wirwar van werkgroepen werd op 8 oktober geïnstalleerd, met niet minder dan negen presidentiële werkgroepen en een speciale commissie voor “Surinaamse Vrouwen Vooruitgang.”
Terwijl de intentie om de levensomstandigheden van de burgers te verbeteren lovenswaardig is, kunnen we ons niet langer blindstaren op de eindeloze oprichting van commissies zonder tastbare resultaten. Het voelt alsof de president problemen eerder doorschuift dan daadwerkelijk aanpakt.
Het probleem met deze werkgroepen en commissies is niet hun bestaan, maar hun gebrek aan concrete vooruitgang. Sinds 2020 zijn er tientallen commissies benoemd, waarvan de meeste op dit moment geen enkele zichtbare impact hebben gehad op de samenleving.
Het enige wat we hebben gezien, zijn symbolische installaties, mooie woorden, en herhaaldelijk dezelfde beloften. De vraag blijft: waar zijn de resultaten? Waar zijn de meetbare verbeteringen in het leven van de gewone burger?
Het installeren van nieuwe commissies lijkt meer een strategie om verantwoordelijkheid af te schuiven dan een daadwerkelijke poging om verandering te brengen.
De president kan natuurlijk niet in zijn eentje alle problemen van het land oplossen, maar als het doel van deze commissies is om de werklast te verdelen en expertise in te schakelen, waarom zien we dan niet de vruchten van hun arbeid?
Bij elke nieuwe crisis lijkt de oplossing van de regering dezelfde: meer commissies. Problemen worden hiermee niet opgelost, maar simpelweg verplaatst naar een ander bureau, een ander comité, een andere vergadering.
Het patroon is onmiskenbaar: wanneer er druk komt vanuit de samenleving om actie te ondernemen, wordt een nieuwe commissie aangekondigd om het probleem ‘aan te pakken’. Dit proces herhaalt zich eindeloos, zonder dat de gemiddelde burger enige verbetering merkt in zijn of haar dagelijks leven.
Het is alsof we vastzitten in een politieke loop waar het benoemen van commissies de illusie creëert van activiteit, terwijl in werkelijkheid de problemen blijven bestaan.
Als er iets duidelijk is geworden in de afgelopen jaren, is het wel dat de Surinaamse bevolking niet langer tevreden is met loze beloften en de installatie van commissies zonder resultaten. De tijd van mooie woorden is voorbij.
Wat het land nodig heeft, zijn duidelijke, meetbare doelen en een regering die bereid is om verantwoordelijkheid te nemen voor haar beleid.
Zolang de focus ligt op het oprichten van werkgroepen in plaats van het nemen van daadkrachtige actie, blijft de bevolking achter met niets meer dan vuilniszakken vol gebroken beloften.
H. Smeltz
Dit artikel betreft een ingezonden opiniestuk. Voor de publicatie van ingezonden artikelen hanteren wij specifieke voorwaarden. Voor vragen of meer informatie kunt u contact opnemen via info@gfcnieuws.com.
Let op: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC Nieuws het eens is met de inhoud
