Wat moeten ouders in Suriname hun kinderen vertellen als er geen geld is om eten te kopen?

OPINIE- Elke dag wanneer ik door de straten van Paramaribo loop, word ik geconfronteerd met het harde realiteit van ons land.

De straten zijn gevuld met straatverkopers die proberen een bestaan op te bouwen, te midden van uitdagende omstandigheden.

Deze mensen die vechten voor hun dagelijks brood raken me diep in mijn ziel. En daarom voel ik de onbedwingbare behoefte om iets voor hen te doen, hoe klein ook.

Ik ben een vrouw van dertig jaar en ondanks de problemen die ik zelf tegenkom, ben ik in staat om te overleven. Maar het beeld van mensen die dagelijks moeten knokken om rond te komen, laat me niet los.

Het is hartverscheurend om te zien hoeveel mensen elke dag hosselen. Zelfs als ik de producten niet nodig heb, koop ik iets van hen. Het gaat niet om het product zelf, maar om de steun die ik bied aan iemand die het hard nodig heeft.

Een paar dagen geleden liep ik langs een vrouw die voor een winkel lekkernijen verkocht. Ze had geen plek om te zitten en stond daar onder de brandende zon.

Ik kende haar situatie niet maar ik kon de vermoeidheid en wanhoop in haar ogen zien. Ik wilde eigenlijk niets kopen, maar het zou me echt spijten als ik haar niet had ondersteund. Dus kocht ik iets kleins, wetende dat mijn gebaar misschien een verschil zou maken, al was het maar voor een moment.

Ik kom uit een arm gezin en ik begrijp als geen ander wat het betekent om zowel overvloed als tekort te kennen. Ik weet hoe het is om niets te hebben.

Mensen die op straat verkopen doen dat niet uit luxe, maar uit noodzaak. Ze vechten om te overleven, en dat raakt me.

Wat moeten ze hun kinderen vertellen als er geen geld is om te eten? Het idee dat een kind met honger naar bed moet omdat zijn ouders niets hebben kunnen verkopen is ondraaglijk voor mij.

De veerkracht en het doorzettingsvermogen van deze personen zijn werkelijk inspirerend. Ze blijven hopen, blijven proberen, elke dag opnieuw. Dat bewonder ik enorm.

En daarom zal ik altijd proberen hen te steunen waar ik kan. Mijn diepe empathie voor deze hardwerkende mensen motiveert me om iets te doen, hoe klein ook.

Met mijn daden hoop ik een verschil te maken in het leven van degenen die het moeilijk hebben. Ik roep iedereen op om hetzelfde te doen.

Als gemeenschap moeten we voor elkaar zorgen. Een beetje meer empathie en hulp kunnen samen een groot verschil maken.

Laten we elkaar helpen en steunen, vooral in tijden van nood. Samen kunnen we de wereld een klein beetje beter maken, stap voor stap, persoon voor persoon.

S. Marjadi