Trauma van slachtoffers misbruikt in politieke manoeuvres in Suriname

verdriet relatiebreuk liefde

OPINIE- Met een groeiende golf van onrust in het land, lijkt het erop dat de Surinaamse politieke arena op het punt staat een nieuwe wending te nemen.

De focus van het debat ligt momenteel op de controversiële Amnestiewet van 1992.

Deze wet, die amnestie verleent voor twintig strafbare feiten uit het Surinaams Wetboek van Strafrecht, gepleegd tussen 1 januari 1985 en 19 augustus 1992, wordt nu in het Constitutioneel Hof betwist.

Het conflict lijkt niet zozeer te gaan om het naleven van de wet, maar wordt gezien als een politiek manoeuvre, opgezet met de bedoeling om bepaalde leiders, ongeacht de methoden, achter de tralies te plaatsen.

De beschuldiging van het in strijd zijn met de Grondwet en Internationale rechten van de mens voegt een extra laag van controverse toe aan deze zaak.

Tegenstanders van de wet beweren met drogredenen, onder het mom van ‘het schenden van mensenrechten verjaart niet’, om politieke tegenstanders te treffen.

Hierbij lijken ze echter oude wonden open te rijten, en in sommige gevallen zelfs de traumatische ervaringen van slachtoffers en hun families te misbruiken om hun politieke doelen te bereiken.

Deze situatie heeft het potentieel om aanzienlijke chaos in het land te veroorzaken.

Het lijkt erop dat de heropening van deze historische zaken meer gericht is op politieke spelletjes dan op gerechtigheid.

Is het niet beter om de zaken van het verleden in het verleden te laten en vooruit te kijken naar een toekomst van vooruitgang en vrede?

Deze manipulatieve aanpak, verborgen achter juridische en ethische claims, is niet alleen schokkend, maar werpt ook serieuze vragen op over de staat van de democratie en het rechtssysteem in Suriname.

J. Kerto

DISCLAIMER: Publicatie van opiniestukken houdt niet in dat GFC het eens is met de inhoud