GFC NIEUWSREDACTIE- Door hun aard zijn de VN-klimaatonderhandelingen gevuld met wetenschappelijk en diplomatiek jargon.
Dus toen Nakeeyat Dramani Sam sprak tijdens een plenaire sessie vrijdag met honderden afgevaardigden, sneed haar zachte stem en directe boodschap door de droogte, een herinnering aan onderhandelaars en iedereen die luistert dat beslissingen die tijdens klimaatbesprekingen worden genomen een directe impact op mensen kunnen hebben.
Pratend over lijden in Ghana als gevolg van overstromingen, hield ze een bord omhoog met de tekst: “Achterstallige betaling.”
“Ik heb een simpele vraag op tafel gelegd”, zei ze. “Wanneer kunt u ons terugbetalen? Want betaling is achterstallig.”
Sam had het over een netelige kwestie die centraal heeft gestaan in de afgelopen twee weken van onderhandelingen op de top genaamd COP27, georganiseerd in de badplaats Sharm el-Sheikh aan de Rode Zee, Egypte.
Veel ontwikkelingslanden dringen erop aan dat rijke landen, die het meest hebben bijgedragen aan de klimaatverandering vanwege de hoge uitstoot van broeikasgassen, hen compenseren voor de schade.
In klimaatonderhandelingen wordt de kwestie ‘verlies en schade’ genoemd. Het is een onderwerp dat een breed scala aan meningen en genuanceerde gevechtslinies oplevert.
Ontwikkelde landen zoals de Verenigde Staten hebben zich verzet tegen dergelijke oproepen tot compensatie, omdat ze niet aan de haak willen zijn voor wat aansprakelijkheid voor onbepaalde tijd zou kunnen zijn.
China, ook een land met een hoge koolstofuitstoot, ondersteunt het idee dat rijke landen bijdragen aan dergelijke betalingen, maar niet willen betalen.
Donderdag kwam de Europese Unie met een voorstel om een fonds voor verlies en schade op te richten. Hoewel het voorstel de onderhandelaars iets specifieks gaf om op te kauwen, verdiepte het waarschijnlijk ook de verdeeldheid.
In een interview na afloop zei Sam dat haar milieubewustzijn een paar jaar geleden begon met een liefde voor bomen. Ze schreef een kinderboek over bomen in Ghana en heeft tot op heden meer dan 100 bomen geplant.
“Ik roep ook op tot actie dat elk kind een boom moet planten”, zei ze, terwijl ze naast haar moeder en tante stond.
Sam zei dat ze een dichter was, en toen ze werd gevraagd, droeg ze uit het hoofd een gedicht voor over klimaatverandering dat eindigde met aansporingen voor rijke landen om verantwoordelijkheid te nemen voor historische klimaatschade en te betalen. Kinderen waren de beste mensen om dergelijke boodschappen te bezorgen, zei ze, omdat ze in de buurt zouden zijn om de gevolgen van de opwarming van de planeet te ondergaan.
“Wij zijn de toekomstige leiders, dus als we praten, luisteren mensen,” zei ze. “Ik weet niet hoe het met de volwassenen zit, want ik ben niet op hun leeftijd.”
Foto: The Associated Press
S. Gallant maakt deel uit van het freelance redactieteam van GFC Nieuws.
Voor contact: info@gfcnieuws.com
