INGEZONDEN– Buitenlandse kip blijft goedkoper dan Surinaamse kip ondanks de verdubbeling in invoerrechten van 20 naar 40%.
Een kilo Surinaamse kip kost nu al tussen SRD 45 – 50 en wordt steeds onbetaalbaar voor de kleine man. Met de verhoging van de invoerrechten op buitenlands kip beoogde de regering de import terug te dringen en de Surinaamse kwekers ertoe te bewegen om meer te produceren om de lokale markt te voorzien.
De Surinaamse kip is overigens gezonder en geen dumpvlees uit onder anderen de VS. Echter blijkt deze maatregel vanaf het begin niet te werken. De Surinaamse kwekers ‘weigeren’ meer te produceren en wordt de lokale kip steeds duurder.
Volgens de Associatie Pluimvee Sector Suriname (APSS) is de lokaal gekweekte kip duurder dan de buitenlandse omdat er op veel kleinere schaal gekweekt wordt dan in het buitenland.
In de USA en in Brazilië bijvoorbeeld, heeft men een bevolking van miljoenen. Hoe meer je produceert, hoe lager je de kosten kunt houden. In Suriname is de gemiddelde kostprijs om een kip te kweken hoger dan in de ontwikkelde wereld.
Dat komt omdat de meeste Surinaamse boeren afhankelijk zijn van een lening bij de bank terwijl hun Amerikaanse en Europese collega’s gesubsidieerd worden door hun overheden. Een soortgelijk probleem heeft men ook in de onderontwikkelde landen in Afrika.
De productie van kip in het buitenland is gericht op de productie van borstvlees ( het zgn. witte vlees) en bouten voor hen vallen onder eetbaar slachtafval.
De westerse voorkeur voor mager en wit kippenborstvlees leidt ertoe dat massa’s kippenbillen en -poten overblijven. Dit vettere en minder gezonde vlees wordt gedumpt in ontwikkelingslanden zoals ook Suriname en in Afrika. Daar vormt de overdosis vlees een bedreiging voor de eigen gevogelte-industrie.
Verder wordt aangevoerd dat:
– het veevoer, dat het belangrijkste component is bij het kweken van kippen, heel erg duur is, vanwege het feit dat
de meeste grondstoffen daarvoor nog uit het buitenland moeten komen.
– de overige benodigdheden, zoals medicamenten, drinkbakken etc. niet invoerrechten vrij zijn.
– de supermarkten een marge van 25-30% eisen bovenop de kostprijs van de locaal geproduceerde kip, voordat ze die aan de man brengen, terwijl ze voor de importkip (bouten) genoegen nemen met een marge van 5%.
– de pluimvee-industrie in Suriname bij wet nog niet voldoende beschermd is, om weerbaar te zijn tegen concurrentie van buiten.
Volgens de APSS zal deze trend de kippenindustrie in Suriname, net als in Afrika op termijn vernietigen. Een deel van pluimveehouders is al gestopt met kweken, door de oneerlijke concurrentie met de buitenlandse dumpkip.
Behalve overheidsondersteuning aan de pluimveesector zal de sector zelf innovatieve maatregelen moeten doorvoeren om de productie te verhogen. Gebeurt dit niet, zal de buitenlandse kip altijd aantrekkijker zijn voor de consument, omdat die betaalbaar is.
Surinaamse kip is een luxe aan het worden en dat moeten wij voorkopen. Het is daarom hoogtijd voor een grootscheepse bewustwordingscampagne om Surinaamse kip niet alleen te promoten onder de bevolking, maar ook bij restaurants; vooral de grote jongens, zoals Torarica, Popeyes, KFC en Mc Donalds. Die kopen hun kip al voor een deel lokaal, maar het streven van de sector moet zijn dat alle kippenvlees lokaal wordt gekocht.
De Stem
Publicatie van ingezonden stukken houdt niet in dat de redactie het eens is met de inhoud. Wenst ook u een ingezonden stuk te publiceren? Mail dit naar redactiegfc@gmail.com
BEKIJK OOK: Vogelgriep en risico: kan Suriname broedeieren uit Nederland importeren?
Jennifer Atmo is de hoofdredacteur bij GFC Nieuws. Ze beschrijft zichzelf als een echte Surinamekenner en heeft een passie voor lifestyle en entertainment-onderwerpen. Buiten haar rol in de media is Atmo tevens de voorzitster van KIVC, een organisatie die zich inzet voor maatschappelijke zaken.
Voor contact: jennifer@gfcnieuws.com
